ginhawa
Saturday, September 29, 2007
kaya ko naman, Lord.
kaya ko pang magtiis sa hirap.
kaya ko pang labanan ang pait.
kaya ko pang tumayo sa bagyo ng buhay.
kaya ko pang ibigay lahat sa mga kapatid ko.
kaya ko pang tulungan ang nanay at tatay ko.
kaya ko pang magbigay sa kapwa ko.
kaya ko pang makinig sa mga kaibigan ko.
kaya ko pang bumangon sa pagkadapa.
kaya ko pang hilumin ang malalim na sugat ng puso.
kaya ko pa sigurong magmahal kahit ilang beses na nasaktan.
kaya ko pang gunapang kahit hirap na sa paglakad.
kaya ko pa, Lord...
pero sa kabila ng mga unos na ito, Panginoon ko,
samahan niyo ako sa bawat pagtahak ko ng pagsubok,
lantaran niyo ako ng ilaw sa mga araw na madilim,
bigyan niyo ako ng ginhawa sa mga araw na nawawalan ako ng pag-asa.
kaya ko pa, Lord...
basta, huwag niyo lang ako iiwan.
kaya ko pa, Lord....
dahil nandiyan ka sa buhay ko.
Labels: hope, spiritual reveries, tagalog
tinik
Sunday, September 23, 2007
mahapdi ang tinik sa aking dibdib
sa bawat pagdiin ng mga palad ko
sa pagbura sa bakas sa aking mga bisig
mga bahid ng sakit sa paglalakbay
sa madawag na daan, landas sa kabundukan
ng mapagbirong larangan ng pag-ibig.
habang lumalabo ang tinahak na landas
palayo nang palayo sa aking pag-usad
pilit tinatalikuran ang higanteng lumipas
nililinis mga tinik, mantsang di kumupas;
ngunit malalim ang anyong bumakas,
binabalikan ng diwa, binubura ng isip.
maliksi, aninong nakihalubilo, nakisabay ako
sa kanyang mga hakbang, pagsayaw sa mundo,
hanggang ako'y mawala sa sarili at ritmo,
ng hindi mawawaang balat
kayo ng anino,
malabo ang galaw ngunit binigyan ko ng wisyo
gawagawa kong larawan, ang minimithi ko.
nakakapagod ng maghintay, alam ko ang huling
unit anyong makiakbay, hanggang sa dulo..
hanggang luhaan, mabilis, dumalang, ang pagdaloy ng luha sa bisig,
tinig ko na paos,
bulong ay humina, di matawag ang sinisinta,
di masambit, kahit na nakatarak sa abang dibdib.
bakit di mo dininig tunay na pananalita ng puso?
bakit ngayong ayoko ng marinig ang tinig mo,
ika'y pilit na bumubalik?
sa tahimik ko ng mundong akala ko'i iniwan mo na?
ngunit bakit kabaligtaran,
parang walang pag-asa nating magkasama?
bakit pinalaki ang bubot na nating kasaysayan?
bakit ngayon lang kung kelan ako ay lumalarga nang mag-isa?
salawahan ka...
pinabayaan mo lang ang ating pag-ibig.
babalik ka, lilitaw ka, tapos lalayo ka ka rin pala?
pagmamahal pa ba ang turing mo doon?
mapagbiro pala talaga ang ating tadhana.
damdamin ko nga'y napariwara na sa iba.
mapaglaro kasi ang ating puso...
ang pagmamahal pa ba'y meron pa bang hihinatnan?
at ang ating puso...
hindi alam kung saan pupunta.
kung saan dadamay.
pero sa tutoo lang, ako'y pagod na, mahal ko.
ang puso kong ito'y takot na sa mga panata mo.
Labels: brokenheartedness, tagalog
ang liham
Sunday, September 09, 2007
sa mundong hitech na ito, bihira na ang liham na may selyo. siguro nga maria clara ako pero mas feel ko ang handwritten letters. ewan ko ba, feel ko lang mas may feel yung sinulat na liham ( kahit pa kinopya niya, basta sinulat niya at naglagay siya ng effort para sa sulat na iyon) na pinag-ukulan atensiyon ng manliligaw mo.
ang nakakaloka pa, hindi ko naman inexpect na makakatanggap ng liham sa kanya. darating na raw siya rito sa LA at ako raw ang una niyang pupuntahan. at kugn pagbibigayan ko daw siyang ligawan ako. at huwag mas maloloka ka rito, kaibigan siya ng dating kasintahan kong nanloko sa akin. eh kung sira ulo lang ako, gagamitin ko lang itong kaibigan niya para saktan siya.
pero hindi kaya ng kunsensiya ko. mabait pa rin pala ako. maraming beses ko na gustong maghiganti. subalit naniniwala ako sa karma. bahala na ang karma sa kanya. sa kin lang ay pinatawad ko na siya.
nakakakilig din no? para uli akong nasa high school nung una kong nakatanggap ng love letter. hindi na ako sanay masyado. sa pagkaconservative ko, naduwag akong magreply. alam ko namang darating siya eh.
"que sera, sera," ika nga. malay mo bigay siya ng Diyos sa akin. hehe. pero ayoko munang mag-expect. mas mabuting wala munang expectation. para enjoy lang lahat. lahat naman ng bagay sa mundo ginawa para mag-enjoy tayo di ba?
ikukukwento ko na lang sa inyo uli. eh. bahala si batman!
Labels: men, tagalog, things
lakbay
Sunday, August 26, 2007
naalala ko ang ating nagdaang mga araw
ang mga mainit na gabi at masasayang umaga
sa bawat buhos ng tag-ulan at init ng tag-araw
lahat umiikot, nakaunkit na sa aking utak at puso.
mga malamyos mong haplos at ang mahigpit mong yakap
pakiwari ko nagliliyab sa matinding init
ang tamis ng halik na nangangako ng akala kong pag-ibig
parang totoo ngunit hamog lamang pala ito ng magdamag
sariwang sariwa pa, naalala ko ang lahat
ang mga marami mong pangako't pangarap
dapat ay magkasama nating binubuo at inaabot
ngayo'y nasaan tila nalimot na ng panahon
may hatid na malungkot na lumbay at mapait na sakit
minsan gusto ko na ring umiyak ngunit nagpipigil na ang luha
hindi dapat ako magpadala sa hapdi ng iyong mga ala-ala
dapat ko itong ariin bilang gintong leksyon ng aking buhay
dahil alam kong..kaya ko pa.
kaya ko pang maglakbay ng mahaba.
dito sa lakbay ng pag-ibig.
Labels: love, tagalog
ito ba ang dapat?
lumimot ay mabuti,
pilit sinasabi;
ngunit ang nagkukubli
sumisilip rin lagi.
Labels: brokenheartedness, quotes, tagalog
BAHAGHARI
Thursday, August 16, 2007
bahagharing nawawala kapag sa dulo sang hakbang na
inasahang kulay na mahahawakan hindi na matagpuan
sa malayo'y pangakong di masukat sukat ang handog
kapagkapit naglahong tila wala roon
walang dinatnan
nangarap
pinagsakluban ng sumpang hindi siya ang lumikha
walang laban walang masabi
walang darating
abot ang tingala
sa langit na nakalimot
kahit walang sawa
walang awa
walang dumarating
tumayong naghintay ng ulan mula sa ulap na hindi naman maabot
isang saglit, isang oras, isang araw, isang taon,isang buhay,
di na makaalis
dahil masakit
maghintay sa patak
na ayaw bumitaw sa ulap
bahagharing hindi na makita
iniiyakan
kapag nagiisa
nagiisa
nagiisa na
ang dating dalawa
paalam ...
bahagharing di ko makita
Labels: brokenheartedness, tagalog
hindi na muna.....
hindi na muna siguro
ako iibig.
kasi,
sa tuwing iibig ako,
parang nalalanta ang mga orchids sa hardin,
parang umiitim ang bughawing langit ng tanghali,
at napupunit ang mga pahina ng paborito
kong libro.
darating na lang siguro,
ang bagyo na magpapalaya sa akin
sa rehas ng pagiisa.
siguro nga mayroong bukas,
na tutunog
muli ang musika ng pag-ibig,
at sasalubungin ko ang agos
ng liwanag
ng pagpapatawad.
pero sa ngayon, di na muna...
di na muna ako
ako iibig.
Labels: brokenheartedness, tagalog
sabi ng nanay mo....
Friday, July 27, 2007
sabi ng nanay mo
[by the way, kaya ako nagkakandahirap na nagtatagalog dito kasi i think, may nagbabasa ng mga istorya kong ito. hindi ko alam kung alam ninyo pero itong mga sinusulat ko rito ay dikta ng aking puso at damdamin. ito'y nabuo sa maraming beses kong gustong magsalita subali't sa pag-aakalang baka may masaktan ako, hindi ko nasabi sa mga partikular na mga taong minahal ko ang mga katha ko rito.
subalit ilang taon na ang nakakaraan, naibigay ko yata ang web blog na ito sa isang minahal ko sabuhay. ngayon ay bumabalik na naman siya at may puna akong baka binabasa niya iton. at kung sino man yung taong yun, baka maintindihan niya ito kapag nag-ingles ako. so para wala siyang maintindihan, itatagalog ko na lang. saka na ako mag-iingles.]
di mo alam ito. pero tumawag sa aking ang nanay mo kanina. hindi ko nga alam kung anong sasabihin ko sa kanya. mas madali nga yatang ibaba na lang yuing telepono kesa kausapin ko siya. ipinagbilin ko sa kanya na huwag niyang ipag-alaman sa iyo na tinawagan niya ako.
sa tutoo lang, masayang masaya akong makausap nanay mo. pero mas masasayahan pa siguro ako kapag ikaw ang kausap ko. ikaw lang naman talaga ang nagpapasaya sa akin. pero ewan ko sa iyo. hindi talaga kita maintindihan. kapag wala ako sa harap mo, tawag ka ng tawag sa akin. palagi mong sinasabi na lugod mo akong gustong makasama.tapos ngayon namang, nandito na tayo, sala sa init, sala sa lamig ka na naman.
sabi ng nanay mo, tahimik naman daw ang mga araw mo. sabi pa nga niya, tinutulungan mo siya sa pag-aruga sa lola mong may sakit. madalas nga raw ay kasama mo ang tiyo mo at mga pinsan mo. tapos, nagsisimba ka pa raw. habang nagkukwento siya, iniisip kita.
sabi ng nanay mo, pinagsasabihan ka raw niya. na kung maari eh, magtino ka na sa buhay mo. na magiging masaya siya kung makita niyang lumagay ka na sa tahimik, kung may babae kang mapapangasawa na mag-aalaga sa iyo. pakiramdam ko nga, ako yung pinariringan niyang babae. ako lang naman yata ang babaeing nagpaaptino sa iyo e.
gusto kong sabihin sa nanay mo, pagsabihan ka niya. dahil ako, malapit na akong magsawa sa mga pinaggagawa mo sa akin. paiinlabin mo ako tapos nanlalamig ka sa akin. niyayakap mo ako ng mahigpit tapos hindi mo man lang ako matawagan. pahawak hawak ka pa sa mga kamay ko, tapos hindi mo rin pala hahawakan ang mga kamay ko ng madalas.
sabi ng nanay mo, kinukwentuhan mo raw siya at madalas niyo raw akong pag-usapan. bakit palagi mo siyang kinukwentuhan sa mga pangyayari sa buhay ko eh hindi mo naman ako kausap?
sabi ng nanay mo, minsan sinabi mo raw sa kanya na ako ang babaeng pakakasalan mo dahil katulad na katulad ko raw siya..
sabi mo raw sa kanya, mabait ako at mapag-alagang paris niya.
nasabi mo rin daw na baka operahan na naman ang paa ko..
buti pa siya, sinasabihan mo ng nararamdaman mo para sa akin. mahirap bang sabihin sa akin? kapag nandoon na ako sa harap mo, wala kang masabi subalit ang higpit naman ng yakap mo.
litong lito na ako. ayoko na kausapin na nanay mo. nagdurugo lang ang mga sugat lalo. sana naman ay kausapin mo ako. at sana, habang nakatitig sa aking mga mata ay masabi mo sa akin ang tunay na nararamdaman mo.
hihintayin pa ba kita? nahihirapan na rin ako.
Labels: brokenheartedness, tagalog
huwag ka ng iiyak....
Thursday, July 26, 2007
HUWAG KA NG IIYAKnag-usap kami ni sini nung isang gabi halos madaling araw na yata kami natapos. kalungkot niyang kausap. naawa ako dahil minsan, ako rin minsan ganon kalungkot dahil kakaisip sa mga walang kwentang lalaking pinaglaruan lang puso namin. hindi niya alam ito, pero habang umiiyak siya sa kabilang linya, nakiki-iyak din ako sa kanya. tahimik lang nga alng akong lumuluha. tapos wala rin akong luha. basta, nandon iyung pait. nung lunes naman, lasing na lasing pinsan ko pagkatapos namin magvideoke dito sa bahay, alas tres na ng madaling araw at hindi pa rin siya dalawin ng antok. hindi nga umiinom itong cousin kong ito eh. nagulat nga ako bakit siya naglalaklak sa alak. tapos, smirnoff pa na halos purokg alkohol. patulog na kami, kinikwentuhan pa niya ako. bakit daw isang amo lang nung lalaki sa kanya, sinusungaban niya? kahit na nung nakaraan eh nasaktan na siya nito? tahimik lang akong nakikinig. nung medyo tumahimik siya, sinasabihan ko na siya na huwag niyang pahirapan sarili niya. kung ayaw sa kanya, eh di ayaw. basta, mahalin niya ng sarili niya. ako rin nasosorpresa kung bakit ako ganito kamanhid. siguro, hindi naman ako manhid. sa tutoo lang, marami akong nararamdaman. pero pinili ko lang kung ano yung mga pakiramdam ko na papatulan ko. kung makakasakit lang sa akin, pinababayaan ko na lang. nung sinasabi ni sini na nasasaktan siya nung nakita niya yung litrato ng ex niya, na parang naaalala niya lahat, nasasaktan ang damdamin ko para sa kanya. pero naalala ko yung sinabi nung barkada kong lalaki nuong nag-iiyak ako noon dahil sa ginawa ng isang lalakign lubusan kong minahal.lasing na lasing ako noon. hindi ko nga maalala kung anu anong pinag-iinom ko. pero sabi ni rick sa akin non sa akin, "alam mo, iyak ka ng iyak diyan. pinupuno mo yang isip mo ng alak para bukas makalimutan mo siya. pero ang tutoo niyan eh, nasa isip mo pa rin siya. nagpapakaloka ka diyan pero ito ha, sasabihin ko sa iyo ng tutoo. wala na siyang pakialam sa iyo. nagpapalasing ka diyan pero ang tutoo niyan, wala siyang ka-amoramor sa iyo. hindi ka niya iniisip ung okay ka lang o ano. hindi ka dapat nagkakaganito. mahalin mo ang sarili mo. kapag buo ka na, marami ang magmamahal sa iyo."
sinabi ko rin yan kay sini. masakit marinig kaya lang iyong mga salitang binigkas na iyo sa akin nung gabing yun ang gumising sa akin. kaya siguro nagmamatigas ako. kaya siguro para akong manhid. walang nararamdaman. kaya sa haba ng panahon, patuloy ko pa rin hinahanap ang taong magpapatibok uli ng puso ko. at sana...sana lang, sa panahon na iyon ay, siya na ang tama para sa puso kong ito matagal ng naghihintay mahalin. Labels: family, friendship, tagalog
buhay
Friday, July 20, 2007
pinatay ko na lahat ng telepono.
gala na naman ako ng gala.
sabi ng doktor, pumirmi ako sa bahay.
dapat ako'y nagpapahinga.
pero mas parang nagkakasakit ako sa bahay.
gusto ko nasa labas ako dahil mas presko.
mas nakakahinga ako ng maiigi.
subalit sampung araw na mahigit....
hindi na naman ako tamaan ng tulog.
sumasakit na ulo ko sa kakaisip.
gutom man ay di ako dalawin.
yun ngang pantalon ko lumuluwag na.
iniisip ko siya kahit ayaw ko na siyang isipin.
lintek na buhay ito, oo!
Labels: change, tagalog
gaya gaya
Tuesday, July 17, 2007
GAYA GAYA (IMITATORS)
[i posted this on friendster today. it was an entertaining day, i'd say that]
ang dami talagang manggagaya sa mundong ito! i swear kakaloka. (there's are great deal of copy cats in the world. it drives me insane!)
i could pinpoint and drop names. but i am not like that. i'm actually nice and respectful. so i'll just give a universal message.
i browsed through several set of "who viewed me list" and found people who copies "my stuff". i mean, name it, pictures, hand gestures, background, even copying and pasting my blogs. mind you, they even try to copy my "porma" (how i dressed, put make up on, hair etc...) and my "posing" (to the camera) and to their kapal muks face (their thicked faces) even posted my captions and quotes on their primary photos...okay?! kaloka!(insanes!) GRABE!
while imitation is the sincerest form of flattery( and i am flattered, thank you.),
i just think that ORIGINALITY and showcasing WHO and WHAT you are,
however you may be, will what people draw themselves in to you.
your endearing life,
your inspiring untold stories,
your beautiful self
are your extraordinary features.
YOU are a piece of artwork
waiting to me molded in any way possible.
take advantage of that.
show the world who you REALLY are
and they will accept you with open arms.
be a first rate version of yourself
instead of being a second rate version of someone else.
because frankly, the way i see it,
i would rather be disliked for WHO I AM
than be liked for someone i am NOT.
so i'll just end it with this...
"INSIST ON YOURSELF.
NEVER IMITATE."
Ralph Waldo Emerson
i hope it helps.
god bless.
vavoosh.
<3,
len
Labels: annoyed, tagalog
KAYA MO YAN
Thursday, July 12, 2007
note to myself: YOU GO GIRL!
"Difficulties show human what they are.
In case of any difficulty,
remember that God has pitted you
against a rough antagonist,
that you may be a conqueror;
and this can not be without a toil."
Labels: inspire, tagalog
